رویا …

رسم بلاگ نویسی بر این هست که اول بگن سلام دنیا ولی من از رویاهام می نویسم و اولین نوشته بلاگم مربوط میشه به SMS بازی چند روز پیش من با دوست م ، پس بسم الله …

چند روز پیش با یکی از دوستام که خیلی دوستش دارم داشتم SMS بازی میکردم و دلش خیلی پر بود از آرزوهایی که برآورده نشده بود شایدم از دوستایی که تنهاش گذاشته بودن یا کسی رو نداشت که بهش تکیه کنه و …. دلش پر بود و رفتن و تنها شدن و دور شدن از ادم ها رو ترجیح میداد ، خدا میدونه اون لحظه چقدر من ناراحت شده بودم و با اینکه خودمو دوست اون خطاب می کنم ولی نتونسته بودم براش دوست واقعی باشم اشک م در می اومد، و منم شده بودم یکی مثل بقیه …

من ، دوستم و خیلی ها در این جامعه هستیم و با جیب هایی خالی ، با کفش هایی که از بس پیاده رفته که کفی نمونه براش و فکرهای متفکرانه ای که داریم و میتونیم تک تکمون یه قدم بزرگی برای پیشرفت کشورمون برداریم ناله می کنیم ، ناله هامون از نداشتن پارتی ها گنده هست ، از دوستایی که یه روزی پیشمون بودن ولی به محض حل شدن مشکلشون غریبه شدیم زمین خوردنمون شد تفریح سالم اونا ، از درد بی کسی و نداشتن پشتوانه و …. خودمونیم ها چقدر دل ما ها پره ، چقدر بین این همه ادم خوب تنهاییم ، چقدر در دید خیلی از ادم ها یه سری ادم بیکاریم که فقط 25 ساعت از 24 ساعت شبانه روز رو زل زدیم به مانیتور و چقدر کاخ آرزوهامون ویران شدن ، چقدر از اونایی که IT میخونن مثل ما هستن ؟ ، چقدر باید ادامه بدیم و چقدر هایی که ته ندارند .

خیلی وقت شده که با دیدن چند فیلم خارجی دلمون رفتن از کشور رو طلب کرده از خدا پنهون نیست منم اقدام کردم برای پاسپورت هیههه و تو این فکریم که همه جا بجز اینجا بهشت هست ولی شاید اونور ها هم اینجوری که میگن خوب نباشه شاید فقط تو فیلم ها خوبه ، معلوم نیست که من که نرفتم و ندیدم که اونور بهتره یا اینور ولی یکم دو دو تا چهارتا کردم و به این نتیجه رسیدم که حسین تو که 8-9 ساله از خانواده دوری و شاید ماهی یکبار هم اونارو نمی بینی بنظرت غربت خارجکی ها شبیه اینا نیست اگه کاخ رویاهاتو می تونستی بسازی تو این مدت هم یه قدم هایی می تونستی برداری دیگه چرا صبر کردی په ؟؟؟

خلاصه نباید کم آورد تو فیس بوک چشمم به یک مطلبی در این باب افتاد ( در پی نوشت بخونید ) خوندم جالب بود برام همین چیزاهایی من قبلاً فکر میکردم ، همین هایی که همین دوستم فکرشو می کنه شایدم واقعاً خوب باشه خدا رو چه دیدی بعد امروز صبح داستان کشیکی که دلش میخواست جهان رو تغییر بده رو خوندم که آخر به این نتیجه رسیده بود که باید تغییر رو از خود شروع کرد ، همه ما نیاز به یک تغییر داریم تغییری که بتونه ما رو ویران کنه و مجبور خودمون رو از نو بسازیم آجرهای کهنه و از کار افتاده وجودمون رو تعویض کنیم . خب ویران کنیم دیگه منتطر چی هستیم

این روزها نوشته های جالبی رو می بینم و میخونم از تغییر و ساختار شکنی نوشته های جادی ، آرش میلانی ، سالار کابلی و خیلی های دیگه خب همه جا میشه سوپر استار شد بهترین شد ولی کافیه افکار کهنه رو بذاریم کنار ، ولی ما ایرانی ها ادم های احساسی هستیم و خیلی از پل هایی که ما رو میتونه به مقصود برسونه رو نرفته ویران می کنیم و نمی تونیم عبور کنیم

این روزها شدید در حال برنامه ریزی برای آینده م هستم برای زندگی ، برای کار ، برای انتخاب دوستای جدید طوری که بعضی اشتباه های گذشته دیگه تکرار نشه ، خودمو یه جورایی به چالش آرش میلانی هم دعوت کردم و یه سری کارها هم می کنم و این بلاگ م هم یکی از اون ها هست. یکم بیشتر فکر می کنم و به این نتیجه میرسم که یه سری فکر که برای رفتن بود رو هم بی خیال شم و موندن بین دوستان و استفاده از تجربیات اونارو هم تو کوله پشتی م بذارم و سفرم رو به سمت شهر جدید ماندن رو شروع کنم ، زندگی جدید من بعد این پست آغاز میشه ، دیره ولی بازم میشه کارایی کرد .

پس دوست پرنده من ( هیههه ) دستت رو به من بده برای ماندن و ساختن ، شمردن ستاره هایی از چشممون پهنون بودن ، فتح گله هایی که ترس داشتیم ازشون ، سعی کنیم مثبت فکر کنیم میشه کاخ آرزویی که همه به خودشون قولشو دادن رو ساخت ، چالش هایی که این روزها تو شبکه های اجتماعی داغه رو رو خود امتحان کنیم .

تحقق رویاها شاید سخت باشه ولی رسیدن به اون ها خیلی خیلی آسان میشه فقط کافی ست ، دستت را به من بده تا کاخ آرزوهایمان را بسازیم.

پی نوشت 1 : اولین پست وبلاگ م بود بی حاشیه رویاهامو نوشتم برای ادامه دادن و ماندن در ایران

پی نوشت 2 : آری یا نه های آخر ماه مهر را دوست دارم 

پی نوشت 3 : داستان آنهایی که رفتند “از ایران” و آنهایی که ماندند “در ایران” ( منبع )

داستان آنهایی که رفتند “از ایران” و آنهایی که ماندند “در ایران”

آنهايی که “از ایران” رفته اند همانطور که دارند يک غذای سر دستی درست می‌کنند تا تنهايی بخورند، فکر می‌کنند آنهايی که مانده‌ند الان دارند دور هم قورمه سبزی با برنج زعفرانی می‌خورند و جمعشان جمع است و می‌گويند و می‌خندند.

آنهايی که مانده اند “در ایران” همانطور که دارند يک غذای سر دستی درست می‌کنند فکر می‌کنند آنهايی که رفته‌ند الان دارند با دوستان جديدشان گل می‌گويند و گل می‌شنوند و از آن غذاهايی می‌خورند که توی کتاب‌های آشپزی عکسش هست.

آنهايی که رفته‌ند فکر می‌کنند آنهايی که مانده‌ند همه‌ش با هم بيرونند. کافی‌شاپ، لواسان، بام تهران و درکه می‌روند. خريد می‌روند… با هم کيف دنيا را می‌کنند و آنها را که آن گوشه دنيا تک افتاده‌ند فراموش کرده‌ند.

آنهايی که مانده‌ند فکر می‌کنند آنهايی که رفته‌ند همه‌ش بار و ديسکو می‌روند و خيلی بهشان خوش می‌گذرد و آنها را که توی اين جهنم گير افتاده‌ند فراموش کرده‌ند.

آنهايی که رفته‌ند می‌فهمند که هيچ کدام از آن مشروب‌ها باب طبعشان نيست و دلشان می‌خواهد يک چای دم کرده حسابی بخورند.

آنهايی که مانده‌ند دلشان می‌خواهد يکبار هم که شده بروند يک مغازه ای که از سر تا تهش مشروب باشد که بتوانند هر چيزی را می‌خواهند انتخاب کنند.

آنهايی که رفته‌ند، پای اينترنت دنبال شبکه 3 و فوتبال با گزارش عادل يا سريالهای ايرانی و اخبارهايی با کلام پارسی و ايرانی هستند.

آنهايی که مانده‌ند در حسرت دیدن کانال‌های ماهواره بدون پارازيت کلافه می‌شوند و دائم پشت ديش هستند.

آنهايی که رفته اند می‌خواهند برگردند.

آنهايی که مانده‌ند می‌خواهند بروند.

آنهايی که رفته‌ند به کشورشان با حسرت فکر می‌کنند.

آنهايی که مانده‌ند از آن طرف، دنیایی رویایی می‌سازند.

اما هم آنهايی که رفته اند و هم آنهايی که مانده‌ند در يک چيز مشترکند:

آنهايی که رفته اند احساس تنهايی می‌کنند.

آنهايی که مانده‌ند هم احساس تنهايی می‌کنند.

آنها که می‌روند وطن‌فروش نیستند.

آنهايی که می‌مانند عقب مانده نیستند.

آنهايی که می‌روند، نمی‌روند آن طرف که مشروب بخورند.

آنهايی که می‌مانند، نمانده‌‌ند که دینشان را حفظ کنند.

آنهايی که می‌روند، یک ماه مانده به رفتنشان غمگین می‌شوند. یک هفته مانده می‌گریند و یک روز مانده به این فکر می‌کنند که ای کاش وطن جایی برای ماندن بود.

و

آنهايی که می‌مانند، می‌مانند تا شاید وطن را جایی برای ماندن کنند.

“نشریه دانشجویی شریف”